4 listopada, 2024

Zabudowa wewnątrz osad warownych miała najczęściej charakter regularny, zbliżony do schematu Biskupina omawianego w rozdziale pierwszym. Wy­dłużone ciągi domów biegły równolegle do siebie, oddzielone wą­skimi uliczkami, łączącymi się z obu końców z ulicą obiegającą całą osadę wzdłuż umocnień. Grody książąt czy — wcześniej — naczelników plemiennych, później zaś także grody rodów, zaj­mowały w owym czasie dość duży teren. Nie większy jednak od terenu zajmowanego przez osady obronne, skupiające całą lud­ność danego plemienia. Na ogół zarówno do osady, jak i grodów obronnych (różniących się zresztą właściwie tylko rozmiarami) prowadziła jedna brama, solidnie umocniona drewnianą wieżą. W grodach i osadach nizinnych, usytuowanych na wyspach lub bagnach, wiódł do niej drewniany most, niekiedy bardzo długi, łatwy jednak, w razie napadu, do szybkiego zniszczenia czy ra­czej rozebrania.

Dodaj komentarz