Bandura, Ross i Ross (1963) obserwowali szereg czynności dwóch dorosłych osób: pierwsza z nich, jako „właściciel zabawek”, wydzielała je, a druga się nimi bawiła. Pierwsza osoba dorosła była więc jiikby wcieleniem „władzy społecznej”, a druga — „roli uzupełniającej . Potem, w sytuacji swobodnej zabawy, obserwowano dzieci. Okazało się, że dzieci bardziej były skłonne do odgrywania „roli społecznej”, to znaczy chętniej naśladowały „właściciela zabawek” niż drugą osobę dorosłą, która się nimi tylko bawiła!Wydaje się, że jednak w przypadku tak wczesnego wieku pytanie to ma charakter tylko akademicki: rodzice, wychowawczy- j nie w przedszkolu, a dwa czy trzy lata później pedagodzy sprawują jednocześnie i wyłącznie „władzę społeczną” i pełnią „rolę uzupełniającą”.
