Anderson zbadał w roku 1954 uczniów i pedagogów dwóch równoległych klas szkoły podstawowej. Jedna z nauczycielek okazała się osobowością dominującą, autorytatywną (w procesie wychowania i nauczania stosowała przymus, rozkaz, zawstydzenie i sztywno wymagała od uczniów kon- formistycznego posłuszeństwa, nie popartego myśleniem). Druga nauczycielka była osobą o postawie demokratycznej, aktywizowała swych uczniów nie rozkazami, ale miłym, serdecznym sposobem bycia, podchodziła do nich z zainteresowaniem, wyrozumiałością i nie ukrywaną sympatią.Anderson stwierdził, że były skłonne do od- wzorcowywania takiego samego sposobu bycia, jaki prezentowali ich pedagodzy. Uczniowie nauczycielki o postawie demokratycznej byli na ogół bardziej aktywni umysłowo, konstruktywni i pełni inicjatywy oraz wykazywali postawę społeczną.