Ponadto należy uwzględnić fakt, że przytłaczająca większość uczonych z kręgu Koła Wiedeńskiego me zajmowała się zawodowo problemami metodologii humanistyki. Nie mniejszą rolę odegrał też fakt, podkreślany przez Koła – kowskiego, że „do cech tego kierunku jako „szkoły” właśnie należa* również jej język agresywny i gwałtowny, sekciarski nieco i apodyktyczny styl, niewzruszone przekonanie o radykalnym charakterze przewrotu, jaki dzięki niej dokonuje się w dziejach myśli, absolutna pewność własnej racji i głębokie przeświadczenie o ogromnej misji w kulturze, nietolerancja wobec odmiennych przeko – nań” (1966: 193).