PROCES „RÓWNANI” DO EUROPY

Najazdy Celtów i Germanów z koń­cem starej ery, a następnie kilka wieków trwający chaos i prze­mieszczenia etniczne w toku wielkiej wędrówki ludów położyły kres pięknemu rozwojowi kultur prasłowiańskich i ich drewniano-ziemnym grodom. Jednakże po ustaniu wędrówek ludów, gdzieś od VI—VII stulecia, na ziemiach polskich znów wyrastają solidne grody obronne (już z całą pewnością słowiańskie wię­cej: prapolskie), nawiązujące do budownictwa warownego lud­ności kultury łużyckiej. Poszczególne plemiona łączą się w więk­sze związki plemienne, poczynają tworzyć zalążki organizacji państwowych, by około połowy X w. doprowadzić do ukształto­wania się państwa polskiego. Przyjęcie przez Mieszka I chrztu w 966 r. i włączenie młodego państwa w orbitę wpływów kultury zachodniej przyspieszyło proces jego feudalizacji, proces „równania” do Europy Zachod­niej w sensie kulturowym, społecznym i politycznym,