W południowej Transylwanii, należącej w średniowieczu do Węgier (dziś do Rumunii), królowie węgierscy osadzili niemiecki zakon rycerski — dobrze nam znany z nieco późniejszych dziejów Polski (w 1226 r. zakon ten osiadł po wypędzeniu przez Węgrów w Prusach, za zgodą Konrada Mazowieckiego) — w celu obrony granic państwa. Krzyżacy wznieśli w swych nowych posiadłościach kilka zamków, zbudowanych z wykorzystaniem doświadczeń warownego budownictwa krzyżowców na ziemiach Lewantu. Po usunięciu zakonu teutońskiego zaszczepione przezeń formy architektury obronnej kontynuowali w Transylwanii miejscowi feudałowie. Do najciekawszych, zachowanych obiektów należy wysoczyznowy zamek Bran z XIII w. Pozostałe obszary Europy — Polska, Ruś, kraje skandynawskie i inne nadbałtyckie — miały także wiele warowni. Były to jednak przede wszystkim grody o konstrukcji drewniano-ziemnej. Rozwój murowanej architektury obronnej nastąpił tu znacznie później niż na zachodzie kontynentu (na Rusi — z wyjątkiem cerkwi obronnych oraz stołpów — iw krajach skandynawskich właściwie dopiero od XV w.), będzie więc o niej mowa w podrozdziale o budownictwie gotyckim. Nieco wcześniej można natomiast mówić o murowanych zamkach polskich.