Psychologowie na ogół przyjmują — zgodnie z propozycją Schaefera (1959) — że postawy wychowawcze można przedstawić w dwóch wymiarach. Pierwszy dotyczy fizycznej i duchowej swobody dziecka, a więc tego, w jakim wymiarze i jak silne obciążają dziecko różne zasady zachowania. Wymiar ten rozciąga się więc pomiędzy pobłażliwością i ograniczeniem. W tym ostatnim punkcie możemy napotkać postawę rodzicielską i wychowawczą, która otacza dziecko murem egzekwowanych z żelazną konsekwencją przepisów. Ograniczający dziecko rodzice pozwalają mu się bawić tylko w określonym miejscu i w określony sposób, pilnując, aby było zawsze czyste i porządne (nawet na placu zabaw), aby w towarzystwie zachowywało się grzecznie, a przy stole odpowiednio.
