Podejmując budowę warowni na Ziemi Świętej, początkowo wykorzystywali miejscowe obiekty warowne lub wznosili nowe, naśladując typ bizantyjski. Wkrótce jednak poczęli zastane formy architektury obronnej łączyć z elementami europejskich zamków średniowiecznych. Zetknięcie się z zachowanymi w lepszym lub gorszym stanie wy- soczyznowymi zamkami w Cylicji i Syrii skłoniło ich do włączenia tych obiektów do wypracowywanego modelu własnych fortec i zamków. Z czasem więc wykształcił się w kręgu budowlanej działalności krzyżowców m. in. typ warowni wysoczyznowej wykorzystującej naturalne obronne walory terenu, warowni w związku z tym nie liczącej się z regularnością planu, lecz z topografią miejsca.