Krytykując irracjonalizm Diltheya, Rickert zbliżył się nieco w kierunku bardziej racjonalnej koncepcji nauk humanistycznych: utrzymywał jednak, że w naukach społecznych niemożliwe jest tworzenie pojęć ogólnych i ustalanie ogólnych praw. Przeciwko temu przekonaniu miał zwrócić się Max Weber. Nauka społeczna Webera była kolejną próbą przezwyciężenia pozytywistycznego naturalizmu z pozycji historyzmu. Jednakże Weber przeprowadził krytykę wielu założeń absolutnego historyzmu. Dotyczyło to m.in. dążenia do intuicyjnego ogarnięcia historycznej całości, rezygnacji z precyzji stosowanych narzędzi badawczych, przekonania, że możliwe jest bezzałożeniowe poznawanie rzeczywistości. W krytyce tej Weber nawiązał do neokantystów, zwłaszcza do Rickerta i Simmla, w kwestii organizowania danych historycz – nych w sensowną całość, która nie jest prostym odzwierciedleniem rzeczywistości, lecz kreacją podmiotu poznającego.
