Istotę przejawianej wobec dziecka postawy wychowawczej można sformułować następująco: zakazy niepożądanego zachowania oraz popieranie zachowań uważanych za słuszne są szczególnie ważne we wczesnym okresie życia dziecka, lecz przynoszą rezultaty jedynie wtedy, gdy wychowawca sam także stosuje takie formy zachowania, które nagradza u dziecka, i nigdy nie robi niczego, za co ukarałby dziecko. W ten sposób dziecko identyfikuje się z wychowawcą i wprawdzie przyswoi sobie zachowania modelu obserwacyjnego, nie będzie ich jednak praktykowało, jeżeli nie pozostaną w harmonii z systemem norm. z którym się identyfikuje.