Charakter wychowawcy i jego osobowość w dużym stopniu określają miejsce, które zajmuje on swoim zachowaniem w stosunku do dziecka w jakimś punkcie płaszczyzny tworzonej przez te dwa wymiary. Baldwin (1949) wykazał, że rodzice o nastawieniu autokratycznym mają bardzo małe szanse na zastosowanie demokratycznej postawy wychowawczej, bardzo krótko bowiem trwają w swoim postanowieniu demokratycznego wychowania dziecka, trwając zaś w nim, przebywają w takim napięciu emocjonalnym, wywoływanym „powstrzymywaniem się”, że na próżno szukalibyśmy wtedy swobodnej, demokratycznej atmosfery.
